W 2021 roku na znanej nekropolii kultury oksywskiej i wielbarskiej w Czarnówku na Pomorzu Gdańskim odkryto kolejny bardzo bogato wyposażony grób (obiekt 1927), który zasługuje na określenie „książęce”. Jest to jedenasty grób tego typu na tym cmentarzysku i podobnie jak dziewięć innych należy do tzw. horyzontu Öremölla-Czarnówko, jeden natomiast reprezentuje wcześniejszą grupę lubieszewską. Obiekt 1927 to grób popielnicowy („czysty”) z jamą o owalnym planie. Urna stała niecentralnie w dolnej partii obiektu. Grób był otwierany w starożytności: niemal trzy czwarte pierwotnego wypełnienia zostało wykopane, przypuszczalnie podczas tego procesu usunięto również część dóbr grobowych (które mogły być umieszczone w drugiej urnie). Wypełnienie wkopu ukazuje co najmniej cztery warstwy. Popielnica zawierała fragmenty dwóch rzymskich naczyń: celowo rozdrobnionego wiadra ze stopu miedzi typu E 36 oraz mocno stopionego puchara. Wiadra tego typu zostały prawdopodobnie wyprodukowany w Galii, do tej pory znaliśmy tylko pięć znalezisk z Barbaricum, wszystkie z jego zachodniej części. Wiodro z Czarnówka jest unikatem ze względu na to, że zostało starannie zdobione motywami rytymi. Naczynie szklane jest zbyt zniszczone, by można je było określić typologicznie. Mimo spalenia na stosie zestaw darów grobowych jest imponujący. Choć nie ma już aplikacji z metali szlachetnych jak blaszek wytłaczanych czy filigranu oraz nie ma tulejki na sprężynkkę, nie ulega wątpliwości, że zapinka znaleziona w urnie reprezentuje "barokowy" typ A 130, charakterystyczny dla środowiska kultury wielbarskiej w ostatniej ćwierci II wieku i na początku III wieku n.e. Z urny pozyskano również fragmenty dwóch srebrnych bransolet różnych typów. Półokrągła tarczkaj jest jedyną zachowaną częścią bransolety wężowatej, zwanej też bransoletą typu pomorskiego. Dwa fragmenty reprezentują bransoletę wężykowatą (lub dwa). Pierwsza z nich jest szczególnie interesująca ze względu na konstrukcję tarczki. Składa się ona z podstawowej płytki wykonanej razem z obręczą bransolety. Na blaszce tej znajdują się częściowo pozłacane srebrne blaszki wytłaczane, druciki perełkowate ze srebra, srebrna blaszka w kształcie litery C z rzędem srebrnych nitów, a na jej brzegu żeberkowana tulejka o C-kształtnym przekroju. Reprezentowana przez nią bransoleta ma analogiei w znaleziskach z dwóch grobów (Gronowo na Pomorzu Szczecińskim i dawne Grebieten na Półwyspie Sambijskim) datowanych na subfazę C1a i C1b. Kolejnym wysokiej jakości elementem biżuterii jest złota zawieszka w kształcie półksiężyca, tzw. lunula. Jest ona lekko uszkodzona pod wpływem wysokiej temperatury, centralnie umiescowiona wkładka szklana jest stopiona i przyklejona do innego stopionego szklanego paciorka. Jak dotąd nie ma w Europie Środkowej bliskiej analogii do tego znaleziska z Czarnówka, ponieważ wszystkie zbliżone do niego chronologicznie złote zawieszki (późna faza B2‒faza C2) z Europy Środkowej należą do form nerkowatychj / precelkowatychj lub pelta-kztałtnych, nie można wymienić ani jednego egzemplarza o kształcie zbliżonym do półksiężycowatego i żadna taka zawieszka nie jest zdobiona wkładką. Morfologicznie i stylistycznie grupa lunul z Krymu stanowi najlepsze analogie do zabytku z Czarnówka. Datowane są głównie na II i III wiek n.e., więc są też chronologicznie mu bliskie. Wisior opsanany stanowi kolejny efektowny element naszyjnika. Mimo żaru ognia zachowały się resztki platerowania srebrem na jego taśmach ze stopu miedzi. Rdzeń wisiora stomuszla kauri (cyprea). Na obszarze kultury wielbarskiej wisiorki opasane - z jakimkolwiek rdzeniem - są bardzo częste, ale takie z rdzeniem z muszli kauri są stosunkowo rzadkie. Sprzączka i okucie końca pasa z grobu są dopasowane stylistycznie i wydaje się, że zostały wykonane jako komplet. Można je datować na fazę C1, najprawdopodobniej na podfazę C1b. Wydaje się, że takie datowanie można odnieść do całego inwentarza grobu, choć kobieta, która zmarła w wieku senilis, część swojej biżuterii dostała w młodym wieku, tj. w horyzoncie B2/C1 (czyli w subfazie C1a). Ponieważ mamy do czynienia z pochówkiem ciałopalnym i ze względu na fakt, że grób został otwierany, zachowany zespół znalezisk nie odzwierciedla oryginalnego zestawu darów, który został złożony na stosie. Musimy też mieć świadomość, że nie wszystkie przedmioty, które pozostały po kremacji, mogły zostać zebrane z pozostałości stosu. Mimo że dary zostały zredukowane przez ogień i późniejszą selekcję, wyposażenie grobu jest nadal imponujące. Zawiera m.in. import rzymski oraz przedmioty wykonane ze złota, srebra i stopu miedzi. Porównując zestaw darów grobowych z takimi z innych grobów bogatych z bransoletami wężykowatymi, możemy śmiało przyjąć, że kobieta pochowana w obiekcie 1927 w Czarnówku posiadała dwie pary srebrnych bransolet, przynajmnie kolejne dwie srebrne fibule oraz inne elementy stroju (tak jak paciorki dwustożkowate i klamerka esowata), których obecnie brakuje. Według badań antropologicznych mamy do czynienia z pochówkiem osoby zmarłej w wieku senilis, według oceny archeologicznej w odniesieniu do składu dóbr grobowych był to pochówek kobiety. Po takich jak grób 150 oraz grób 208 obiekt 1927 jest kolejnym dowodem wysokiej pozycji społecznej niektórych kobiet starszych wśród ludności kultury wielbarskiej w późnym II i wczesnym III wieku n.e.