Artykuł przedstawia rolę Ottona Braascha, niemieckiego pilota i archeologa lotniczego w rozwoju archeologii lotniczej w Polsce w ostatniej dekadzie XX wieku.

Otto Braasch w wieku 20 lat, uzyskał licencję pilota szybowcowego, a w roku 1958 wstąpił do niemieckich powietrznych sił zbrojnych, gdzie do roku 1980 pełnił służbę jako pilot naddźwiękowych samolotów myśliwskich, jako dowódca eskadry, oficer operacyjny i zastępca dowódcy skrzydła w jednostkach myśliwskich, a także oficer sztabowy w kwaterze głównej Luftwaffe. W 1974 roku rozpoczęła się jego trwająca niemal 50 lat działalność jako praktyka i teoretyka archeologii lotniczej, początkowo na terenie południowych Niemiec, a po upadku systemu komunistycznego w środkowej Europie, także na terenie wschodnich krajów związkowych Niemiec, Czech, Słowacji, Węgier, Polski, Estonii czy Łotwy.

Jego zainteresowania archeologią rozwinęły się dzięki osobistym kontaktom z archeologiem i inżynierem Irwinem Scollarem, który od 1960 r., jako pracownik Nadreńskiego Muzeum Krajowego w Bonn był pionierem powojennej archeologii lotniczej w Niemczech, a następnie z archeologiem Rainerem Christleinem, który w 1976 r. jako pracownik, a później dyrektor sekcji archeologicznej Bawarskiego Państwowego Urzędu Ochrony Zabytków (Bayerisches Landesamt für Denkmalpflege), zainicjował regularne poszukiwania stanowisk archeologicznych na terenie Bawarii z samolotu, realizowane właśnie przez Ottona Braascha.

W 1980 roku Otto Braasch opuścił lotnictwo wojskowe by poświęcić się całkowicie i wyłącznie archeologii lotniczej. Do 1989 r. służył jako archeolog lotniczy bawarskiego urzędu konserwatorskiego, tworząc od podstaw archiwum zdjęć lotniczych stanowisk archeologicznych z terenu Bawarii, początkowo przechowywane w Landshut, a później w Monachium. Archiwum to jest obecnie jednym z największych na świecie zasobów źródłowych archeologii lotniczej. Później obszarem jego zainteresowania stała się Badenia-Wirtembergia, a po upadku reżimu komunistycznego w Europie i zjednoczeniu Niemiec rozpoczął systematyczną działalność poszukiwawczą na obszarze wschodnioniemieckich krajów związkowych – Saksonii, Saksonii-Anhalt, Brandenburgii i Meklemburgii-Pomorza Przedniego. Ta zainicjowana przez Ottona Braascha prospekcja aerofotograficzna była i jest kontynuowana przez jego następców, będących w większości przypadków jego uczniami. Otto Braasch rozpowszechniał swoją ogromną wiedzę i dzielił się swoimi doświadczeniami w licznych publikacjach, podczas wielu konferencji i podczas wykładów, które prowadził na uniwersytetach w Monachium i Berlinie.

Dla historii współczesnej polskiej archeologii najważniejsza stała się misjonarska działalność Ottona Braascha w krajach byłego bloku sowieckiego. Otto Braasch był mianowicie jednym z inicjatorów pomocy archeologom z krajów środkowej i wschodniej Europy w rozpoczęciu rozpoznawania lotniczego zasobów dziedzictwa archeologicznego, co stało się możliwe na szerszą skalę po upadku systemu komunistycznego. Służył pomocą archeologom w tym także w Polsce, jako instruktor w czasie praktycznych kursów archeologii lotniczej, a także kilkukrotnie przybywał swoim samolotem do Polski, by w towarzystwie polskich archeologów dokonywać lotów zwiadowczych w różnych częściach kraju, odkrywając wiele nieznanych wcześniej stanowisk archeologicznych, w tym pierwszego neolitycznego kręgu kultowego w Bodzowie, woj. lubuskie.