W działającym w Królewcu do 1945 roku Prussia-Museum znajdował się niewielki, zagadkowy zbiór zabytków, który tworzyły dwie brązowe szpile, biało-niebieski paciorek szklany, nieokreślona moneta srebrna, niewielkie naczynie gliniane, a także dwie unikatowe zapinki pijawkowate z glinianym rdzeniem, kabłąkami prawdopodobnie zdobionymi wstawkami z koralu, zakończone długą nóżką z kulką (Ryc. 1). Zabytki te stanowiły spuściznę pastora Sylwestra Józefata Suszczyńskiego (1827–1885), po jego śmierci przekazaną Prussia-Museum m.in. za sprawą pastora Friedricha Juliusa Leopolda Skierlo z Pisza (dawn. Johannisburg), który był członkiem Towarzystwa Starożytniczego „Prussia”. Suszczyński, przez większość życia katolicki ksiądz pracujący w kilku parafiach w Wielkopolski (1852–1875), w 1875 roku zawarł w Szwajcarii związek małżeński w obrządku starokatolickim, a w 1881 roku ponownie zmienił wiarę – na ewangelicką – i osiadł na Mazurach, gdzie od 1883 roku w dzisiejszym Rożyńsku Wielkim koło Ełku (dawn. Groß Rosinsko, Kr. Johannisburg) był pastorem; najprawdopodobniej nigdy nie miał nic wspólnego z archeologią.

Dwa fragmenty jednej z nich przetrwały zniszczenia wojenne i obecnie znajdują się w Museum für Vor- und Frühgeschichte w Berlinie (Ryc. 2). Dzięki nim i rysunkowi archiwalnemu można stwierdzić, że fibule z kolekcji Suszczyńskiego odpowiadają wariantowi A typu sanguisuga według Patrizii von Eles Masi. Wygląd zapinek sugeruje, że prawdopodobnie wykonano je w warsztacie funkcjonującym na obszarze kultury Golasecca, zajmującej tereny dzisiejszej północnej Italii, na co wskazuje także analiza rozprzestrzenienia analogicznych egzemplarzy (Ryc. 4). Na tym terenie podobne zapinki uznawane są za jedne z najokazalszych elementów stroju kobiecego. Formy zbliżone typologicznie do omawianego tu egzemplarza są charakterystyczne dla fazy Golasecca IIb według Raffaele Carlo De Marinisa, odpowiadającej schyłkowe-mu stadium fazy HaD2 oraz wczesnemu i środkowemu stadium fazy HaD3. W tradycyjnej chronologii bezwzględnej faza Golasecca II datowana jest na lata 525–480 p.n.e., zaś według korelowanej datami węglowymi chronologii halsztackiej na lata 585–540 rokiem p.n.e.

Nie wiadomo, w jaki sposób owe „egzotyczne” zapinki pijawkowate trafiły do rąk Suszczyńskiego. Najbardziej prawdopodobne wydaje się, że obie zapinki pochodzą z Wielkopolski, gdzie ówczesny ksiądz Suszczyński spędził większość swojego życia. Z tego rejonu znane są zresztą importy halsztackie i północnoitalskie. Oczywiście, mógł też wejść w ich posiadanie w czasie pobytu w Prusach, wówczas jednak zmagał się z problemami finansowymi i raczej mógł pozbywać się zbiorów, a nie je powiększać. Najstarsze znane obecnie importy śród-ziemnomorskie z tego obszaru datowane są zresztą dopiero na okres LTB. Możliwe jest wreszcie, że zakupił te zapinki podczas pobytu w Szwajcarii, co jednak uznajemy za raczej nieprawdopodobne. Ostatecznie przyjąć musimy, że rzeczywistego pochodzenia obu fibul typu sanguisuga (i pozostałych zabytków z kolekcji Suszczyńskiego) najpewniej nie poznamy już nigdy.