Dawidgródek położony jest nad rzeką Horyń, dopływem Prypeci, w Republice Białoruś. Podczas wykopalisk z lat 1937 i 1938 odkryto tu pozostałości średniowiecznego miasta z XII i XIII wieku. Dalsze badania prowadzone były w Dawidgródku w roku 1967, jednak przedmiotem tego opracowania są wyłącznie znaleziska drewniane z badań przedwojennych. W wyniku ówczesnych prac stwierdzono, że miasto otoczone było wałem ziemno-drewnianym obejmującym obszar o wymiarach 110×100 m. Wydaje się, że teren ten był w całości zajęty przez budynki o ścianach z pni drzew iglastych, układanych poziomo jedne na drugich. Z uwagi na podmokły grunt drogi były również zbudowane z drewna i od czasu do czasu odnawiane. W czasie badań z lat 1937–1938 zidentyfikowano siedem głównych faz zabudowy miasta –niektóre oddzielone były poziomami spalenizny. W pobliżu centrum miasta odkryto wiele grobów z dranic drewnianych – zachowały się w nich szkielety zmarłych i elementy wyposażenia. Groby usytuowane były wewnątrz i obok budynku z dwoma pomieszczeniami, być może kaplicy. W młodszych poziomach miasta nie odkryto żadnych budynków; najpóźniejszym znaleziskiem z Dawidgródka jest moneta z 1548 roku, odkryta tuż pod powierzchnią ziemi w 1967 roku. Podczas prac wykopaliskowych odkryto bardzo liczne i różnorodne przedmioty, w tym metalowe części broni i narzędzi, biżuterię, naczynia szklane i gliniane, wyroby ze skóry, osełki kamienne, guzy, oprawki uchwytów noży i grzebienie z kości i poroża, gliniane ciężarki i przęśliki, tkaniny i wyroby z drewna. Wiele z tych zabytków znajduje dobre analogie w innych średniowiecznych miastach Rosji, Białorusi, Polski i Niemiec. Zabytki z drewna to w większości przedmioty codziennego użytku, w tym wyroby bednarzy i tokarzy. Liczne są drewniane sprzęty domowego użytku i naczynia, zarówno do przechowywania i przygotowywania żywności, jak i stołowe. Powszechnie korzystano z klepkowych pojemników różnych kształtów i wymiarów. Najmniejsze z nich – wiaderka i cebrzyki – wysokości ok. 25 cm i średnicy 25–30 cm były zapewne używane zarówno do przechowywania jak i podawania napojów i pożywienia. Największe kadzie mogły być wykorzystywane do magazynowania zboża lub do mycia czy prania. Prawdopodobnie wśród przedmiotów z drewna jest też maselnica i dno małej beczułki. Żadne z naczyń klepkowych nie zachowało się w całości; część klepek i den została wyrzucona albo wskutek złego wykonania, albo po uszkodzeniu przedmiotu. Nie znaleziono natomiast żadnego drewnianego haka lub uchwytu, nie wiadomo więc, czy były one robione z metalu, czy z drewna, choć te ostatnie były znacznie częściej używane w miastach wschodnioeuropejskich w XII i XIII wieku. Omówione wyroby można porównać ze znalezionymi w Nowogrodzie w Rosji i w Opolu w Polsce. Spośród innych naczyń drewnianych wymienić trzeba miski i talerze, wykonane na tokarce. Stylistycznie odpowiadają one miskom i talerzom z innych średniowiecznych stanowisk z Rosji, Polski i Białorusi, żadna nie znajduje jednak dokładnej analogii – są one zapewne wyrazem lokalnego wzornictwa. Dowodem na produkcję takich naczyń w Dawidgródku są liczne odpady drewniane, noszące ślady toczenia i pochodzące zarówno z wnętrza, jak i z podstawy naczyń. Ich analiza dowodzi stosowania dwóch metod mocowania półwytworów do tokarki. W pierwszym przypadku koniec trzpień tokarki powinien być zaopatrzony w mały kołek o prostokątnym przekroju, wkładany do otworu w górnej części półwytworu misy, a sznur owinięty wokół trzpienia nadawał mu napęd. Podstawa misy obracała się na krótkim kołku lub szpili przymocowanej do górnej części tokarki. Odpady mogły być usuwane z podstawy misy po jej wytoczeniu. W drugim przypadku trzpień tokarki być przymocowany do zbędnej partii drewna przy dnie misy a sznur owinięty był wokół tego trzpienia Wydaje się, że drugi trzpień był umocowany do górnej części misy a oba trzpienie obracały się na szpilach lub kołkach tkwiących w górnej części tokarki. Ta druga metoda jest najczęściej rejestrowana w północnej i wschodniej Europie we wczesnym średniowieczu, a jej stosowanie poświadczone jest już w VI wieku przed Chr. Używane były też zapewne naczynia z giętego drewna lub żłobione z jednego kawałka, jednak w Dawidgródku odkryto tylko ich dna i pokrywki. Większość z tych pokrywek jest kolista, ze skośnymi krawędziami i lekko wysklepionym szczytem. Niektóre robiono z jednego kawałka drewna, inne w wielu elementów. Pojedyncza pokrywa ze sfazowanymi brzegami może być częścią pokrywy maselnicy. Denka o owalnym kształcie są prawdopodobnie pozostałością pojemników z giętego drewna. Wśród innych przedmiotów domowego użytku spotykane są zdobione formy do odciskania masła lub sera, łyżki, łopatka i starannie rzeźbiony czerpak znaleziony ponad obudowaną drewnem studnią. Wyposażenie osobiste jest reprezentowane przez małe grzebienie drewniane. W mieście lub w jego sąsiedztwie przerabiano len, znaleziono tu bowiem wiele drewnianych narzędzi do międlenia i wyczesywania włókien lnianych. Należą do nich kijanki z cylindrycznymi uchwytami i sztychami, kijanki o płaskim sztychu lub miecze międlic oraz resztki zębatych narzędzi, które mogą być pozostałością grzebieni do czesania włókien. Prawdopodobnie znaleziono też półwytwory kijanek. Przędzenie i tkanie poświadczone jest licznymi znaleziskami drewnianych przęślic z lekko cebulastymi końcami oraz kamiennych przęślików. Właśnie ten typ przęślic jest najczęściej spotykany we wczesnośredniowiecznej Europie, a jego używanie jest potwierdzone nawet w dalekiej Irlandii. Chociaż nie zidentyfikowano żadnych części warsztatów tkackich to można przyjąć, że w Dawidgródku używano zarówno pionowych jak i poziomych warsztatów. Czółenko z poziomego warsztatu i miecz tkacki stosowany w warsztacie pionowym zostały odkryte w przyległych budynkach. Naturalnie ukształtowane fragmenty drewna używane były do produkcji wielu przedmiotów, zwykle wymagających łączenia z wielu części. Trójnóg wykonany z rozgałęzionego konaru tworzył podstawę szpuli do nawijania nici. Haczyki, z których jeden może być łękiem siodła, robione były z tych części, gdzie gałęzie odchodzą od pnia drzewa. Zdobione buławki i rzeźbione pałeczki ze zgrubiałymi główkami, używane może do celów ceremonialnych lub rytualnych, robiono także z naturalnych połączeń gałęzi z pniem. Chociaż mikroskopowa identyfikacja gatunków drewna nie byłą możliwa, można przyjąć, że do różnych celów stosowano wybrane rodzaje surowca. Tylko drewno iglaste stosowano w bednarstwie, miski wytaczano głównie z drewna jesionowego, a uchwyty zdają się być robione z drewna liściastego. Lekkie drewno lub korę stosowano do wyrobu krążków, służących może jako pływaki sieci rybackich. Domy i drogi robiono zwykle z pni i bierwion z drzew iglastych i z dranic dębowych. Obecność dzieci jest potwierdzona przez wiele drewnianych zabawek, wśród nich bączki, miecz i trzy łódki. Te ostatnie są szczególnie ciekawe, mogą bowiem być modelami dużych łodzi używanych w średniowieczu na rzece Horyń. Największa z tych zabawek wydaje się naśladować dłubankę, której burty po ogrzaniu rozparto wstawiając do drewnianą ramę. Takie dłubanki, znane we wschodniej i północnej Europie już we wczesnej epoce żelaza, są do dziś robione w Finlandii. Mniejsze łódki są modelami wąskich dłubanek – jedna z nich ma dziób i rufę płasko ścięte, druga, z dwoma ławkami dla wioślarzy, ma końce spiczaste. W jednym z grobów pochowano dziecko. Trumną było tu drewniana skrzynia, której ścianki umocniono tyczką z zaczepami. Groby dorosłych były wyłożone drewnem w sposób przypominający raczej skrzynie kamienne, niż drewniane trumny. Zbudowane były z szerokich dranic, zwykle dębowych lub jesionowych. Dno, ściany i szczyty grobów oszalowane były pojedynczymi dranicami, pokrywa zrobiona zaś była z dwóch węższych desek. Pomimo uszczelniania styków między deskami nie były one łączone w żaden inny sposób, nie mocowano też do siebie dna i ścianek. Rozmieszczenie znalezisk drewnianych wskazuje, że ich produkcja miała miejsce głównie w młodszych fazach grodu, tj. w XIII wieku. Większość znalezisk pochodzi z trzech tylko budynków (I, III i IV), gdzie natrafiono na ślady wszystkich podstawowych metod obróbki drewna, zarówno w postaci odpadów, jak i narzędzi. Wiele klepek znaleziono też w fundamentach drogi. Liczne kategorie przedmiotów drewnianych, w tym grzebienie, buławki, haki, uchwyty, krążki, kołki, foremki, łyżki, miski i naczynia klepkowe z budynków z XIII wieku wskazują, że były one domami mieszkalnymi, choć nie znaleziono tam żadnych śladów palenisk czy pieców. Odpady po produkcji bednarskiej i tokarskiej świadczą o używaniu tych budynków także jako warsztatów rzemieślniczych. Tylko nieliczne, a w dodatku niezbyt zróżnicowane przedmioty drewniane odkryto w budynkach datowanych na XII wiek. Drewniane znaleziska z Dawidgródka reprezentuje wiele z codziennych zajęć mieszkańców grodu. Przygotowywanie, przechowywanie i podawanie żywności i napojów wymagało drewnianych misek, cebrzyków, łyżek i foremek, które robione były przez mieszkających w grodzie rzemieślników. Przygotowywanie, przechowywanie i podawanie żywności wymagało posiadania drewnianych misek, cebrzyków, łyżek, łopatek i foremek, które robione były przez rzemieślników mieszkających w grodzie. W sąsiedztwie grodu przerabiano len, z którego po uprzędzeniu tkano płótno na ubrania. Dzieci bawiły się zabawkami. W pobliskiej rzece łowiono zapewne ryby – sieci zarzucano z łodzi-dłubanek. W końcu mieszkańcy grodu umierali i grzebani byli w grobach szalowanych drewnem.